AVONDZANG.

  Laag drijft den avond in het wolkenlogge.
 Uit grond en gracht, uit gras en jonge rogge
 waait frissche kalmte, walmt gedegen geur.
En boomgaardboomen, boomen uit de bosschen,
 kasteel en hoeve, en zware zwoegende ossen
            verdonkeren van kleur.
 't Verdonkert al: bloeiwit en blaarfluweelen,
       het geluwgroen, het purperbruin,
             op rozige struweelen
     't gesmeden brons dier beukenkruin,
  en verre, verre, in de allerhoogste toppen,
 zwarte eksternesten die de mikken stoppen.
         Heusch, uit de slotwei, groet
     een vlasblond meisje. Voet voor voet
treedt ze achterwaarts, aan slappe zeelen leidend
  in de eene hand, drie koeien wit van kop
          en zwart van lijve, weidend
                de grazing op.
Daar plompt iets. Kijk! Een ratjen op de gracht.
Het zwemt, bruinharig, langgelijfd, veel rimpels
   opstuwend, naar het boordje... Wacht!...
Het klautert, vlug, door lisch en halmenwimpels
     den graskant op, krimpt neer, en zit
               met glinstergit
  in de oogjes, in zijn eentje... 't Luistert...
              Als meegeduisterd
             met bosch en beemd,
              vergalmen stiller,
              weemoedig vreemd,
     gekweel, gefluit, gelispel en getriller.
           De vinkenslag verflauwt.
       De mees verzacht haar schertsen
              tot bleeke tertsen
              en piept benauwd.
    De goudspecht op een eiktak tokkelt.
  De meerle in de oude treuresch, brokkelt
               haar zoet gefluit
                onachtzaam uit.
               En telkens weder:
                  huhu, huhu,
                 verneem ik u,
      klaar bekje dat ik niet kan vinden
             in 't loof der linden.
Maar stil... Het blondje zingt... hoe teer die toon,
  trilzacht op strakke kinderkeel volhouden,
 afrollend dan zich rondend, zwaar en schoon,
 zonlicht dat duistert om weer op te gouden.
  Hoor: breede golfslag brekend in gestraal,
vlokschuim wegglinstrend tot een enkle peerle
   als sloot een trilnoot van den nachtegaal
     den afgebroken deun der moede meerle.
     Voort kronkelt door een stille streek
               een klankenbeek
          met rimpeltraag vertrillen,
             die door 't geboomt'
               verloren stroomt
         en stervend nog doet rillen.
Was 't blijdschap? Neen. Of smart? Ook niet.
     Volheerlijk roert en blijft het lied
         op boomen, water, kruiden,
        nog lang, nagalmend, luiden.



87 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
92 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.